Ամբողջ ուժով իշխանությունից կառչած Փաշինյանի համար ԼՂ-ում պարտության պատասխանատվության խոստովանումը նման է մահվան

Նիկոլ Փաշինյանը և Ադրբեջանում ԱՄՆ նախկին դեսպան Մեթյու Բրայզան միաձայն պնդում են, որ Արցախում հայկական կողմի պարտության պատճառներն արմատավորված են ռուսական արտադրության «հնացած» ռազմական տեխնիկայում: Լուրերի դաշնային գործակալության սյունակագիր Անդրեյ Սոյուստովը բացատրում է, թե ինչու են երկու քաղաքական գործիչներն այս փաստարկներով իրենց ծիծաղելի դրության մեջ դրել և ինչու հայկական կողմի անհաջողությունների այս պատճառաբանությունն այդքան մտացածին է թվում:

Պոպուլիստական «արդարացում»
Ինչպես գիտեք, հաղթանակը 1000 հայր ունի, իսկ պարտությունը միշտ որբ է: Բացի այդ, ձախողումը միշտ պարտվողին դնում է ձախողման պատճառները վերլուծելու անհրաժեշտության առջև՝ հետագայում դրանք արմատախիլ անելու համար: Սակայն կատարվածի անկեղծ և անկողմնակալ վերլուծումն այնքան էլ հեշտ չէ, քանի որ ստիպված կլինեք ընդունել ձեր սեփական մեղքը կատարվածում: Շատ ավելի հեշտ է պատասխանատվությունը տեղափոխել ինչ-որ երրորդ կողմի վրա. հավանաբար, մենք անպայման կհաղթեինք, բայց հետո հանկարծ... և մեր մեղքով անախորժություն առաջացավ: Ինքնարդարացման այս մոտեցումը հաճախ օգտագործում են ոչ միայն քննությունը ձախողած ուսանողները, այլ նաև պատերազմում պարտված քաղաքական գործիչները: Հատկապես վերջիններիս շրջանում ընդունված է նշել «ցածրորակ արտաքին արտադրության զենքեր» արտահայտությունը: Նրանք ասում են, որ մատակարարները մեզ համոզում էին, որ երկաթի այս կտորներն այնքան լավն են, մենք գնեցինք դրանք, և պարզվեց, որ դրանք աղբ են: Եվ, առհասարակ, մեզ խաբեցին... Լեռնային Ղարաբաղում վերջին զինադադարի կնքումից հետո, երբ ռազմական գործողություններն ավարտվեցին ակնհայտորեն ոչ հօգուտ հայկական կողմի, Նիկոլ Փաշինյանը չկարողացավ զերծ մնալ պարտության պատասխանատվությունը Մոսկվայի վրա բարդելուց: «Լեռնային Ղարաբաղի երկինքը պաշտպանելու համար Հայաստանի կողմից տեղակայված ռուսական արտադրության ռադիոէլեկտրոնային պայքարի համակարգը պարզապես չի գործել», - ասել է Փաշինյանը դեկտեմբերի 7-ին ժողովրդին ուղղված տեսաուղերձի ժամանակ: Այսինքն, պարզվում է՝ ինչու են ադրբեջանական անօդաչու սարքերը կարողացել այդպիսի ծանր կորուստներ պատճառել ԼՂ պաշտպանության բանակին. հայերի կողմից օգտագործվող ռուսական ՌԷՊ համակարգը չի գործել:

Իհարկե, Փաշինյանի այս թեզն անմիջապես մշակվեց ԱՄՆ-ում: Դեկտեմբերի 9-ին ամերիկյան Forbes ամսագրի կայքում մի հոդված հայտնվեց ՝ վկայակոչելով Ադրբեջանում ԱՄՆ նախկին դեսպան Մեթյու Բրայզային: Նա ասաց, որ հայկական բանակը սպասարկող ռազմական տեխնիկայի խորհրդային/ռուսական մոդելները (T-72 տանկեր և S-300 հակաօդային պաշտպանության համակարգեր) այլևս չեն համապատասխանում ժամանակակից պատերազմի պահանջներին: Բացի այդ, Երևանը զրկվեց Թուրքիայից և Իսրայելից հարձակողական անօդաչու թռչող սարքեր ձեռք բերելու հնարավորությունից: Այս պատճառով ԼՂ հակամարտությունը հանգեցրեց Երևանի համար այդպիսի տխուր հետևանքների:
Այժմ վերլուծենք Փաշինյանի և Բրայզայի թեզերը:

Սկսենք «հնացած» T-72-ից և S-300-ից: Դրանք քննադատելով՝ Բրայզան չգիտես ինչու լռեց, որ այդ տանկերն ու հակաօդային պաշտպանության համակարգերը ծառայում են ոչ միայն հայկական կողմին, այլև ... ադրբեջանական կողմին: Ըստ այդմ, եթե T-72-ով և S-300-ով հայկական կողմը պրրարտվեց, իսկ երկրորդ կողմը նույն սպառազինությամբ հաղթեց, ապա դա ակնհայտորեն պայմանավորված չէր վերոնշյալ սարքավորումների «հնացած» լինելու փաստով:

Բացի այդ, այդ ինչպե՞ս ստացվեց, որ Իդլիբում սիրիացիների համար աշխատածը նույն ռուսական ռազմական տեխնիկան չաշխատեց ԼՂ-ում հօգուտ հայերի: Որովհետև հայկական կողմը չկարողացավ ԼՂ-ում ստեղծել հակաօդային պաշտպանության արդյունավետ համակարգ: Օդային իրավիճակի լուսավորման նրա համակարգերը, հակաօդային պաշտպանության համակարգերը և ՌԷՊ համակարգերը Ղարաբաղում օգտագործվել են ոչ թե փոխկապակցված, այլ մեկուսացված: Բազմաթիվ բացեր կային Հայաստանի հակաօդային պաշտպանության համակարգերի ծածկույթի գոտիներում: Իսկ բուն համակարգերը երկար ժամանակ դիրքեր չէին փոխում. նրանց հաշվարկները ակնհայտորեն անտեսում էին քողարկման գործոնը:

Մի խոսքով, խնդիրն այն չէր, որ «ՌԷՊ համակարգը պարզապես չէր գործում» կամ «S-300 հակաօդային պաշտպանության համակարգը հնացել է», այլ այն, որ մոռացվել են ժամանակակից ՀՕՊ համակարգերի տեղակայման հիմունքները: Ավելին, ոչ թե զենքի համակարգեր արտադրողները մոռացան հենց այդ հիմունքները, այլ նրանք, ովքեր շահագործում էին այդ համակարգերը:

Ինչպես տեսնում եք, Ղարաբաղում հայերի պարտությունը «անորակ զենքով» բացատրելու Փաշինյանի և Բրայզայի փորձը պարզապես անհիմն է. Սա, ինչպես ասում են, «փորձարկվել է թուրքերի վրա Սիրիայում»: Վերջին հակամարտությունում հայերի ձախողման իրական պատճառները բոլորովին այլ հարթության վրա են: Բայց դրանք բարձրաձայնելը չափազանց տհաճ է պարոն Փաշինյանի համար:

Փաստացի, հայկական զինված ուժերը երբեք օգնության չեն հասել ԼՂ
պաշտպանության բանակին, և Երևանի աջակցությունը Ստեփանակերտին սահմանափակվել է կամավորների մի քանի ջոկատներ ուղարկելով և համաշխարհային հանրությանը Արցախը ճանաչելու կոչերով: Միևնույն ժամանակ, Հայաստանն ինքը մի կողմ է քաշվել ԼՂ ճանաչումից ... Ավելին, Հայաստանի հրամանատարական կազմի պատրաստվածության մակարդակն ակնհայտորեն չէր համապատասխանում ժամանակակից պահանջներին, և Երևանի կողմից հայտարարված զորահավաքը պարզապես խափանվեց:

Այս անհաջողությունների անմիջական պատասխանատվությունը, որը հնարավոր չէր փոխհատուցել ԼՂ շարքային զինծառայողների անձնական հերոսությամբ, ընկնում է Նիկոլ Փաշինյանի վրա: Իհարկե, ոչ միայն նրա վրա, սակայն, ինչպես վարչապետի, առաջին հերթին նրա վրա: Այնուամենայնիվ, դա խոստովանելը մարդու համար, որն ամբողջ ուժով կառչած է իշխանությանը, նման է մահվան: Ուստի նա հեգնում է, որ պարտության մեջ մեղավոր են ռուսական արտադրության սարքավորումները: Ինչ վերաբերում է Բրայզային, նա տարբեր դրդապատճառներ ունի: Ռուսական ռազմական տեխնիկայի վարկաբեկումը ոչ միայն հարված է Մոսկվայի հեղինակությանը, այլև պարտված կողմին դեպի այլ՝ ցանկալի է օվկիանոսի այն կողմում գտնվող մատակարարի կողմը թեքվելուն դրդող քայլ է:

Մեկնաբանություններ